ఇదేమి ఖర్మరా నాయనా.... ఇవేమి రోజులురా దేవుడా....

పొద్దున్నేఆరు గంటల లోపు ఫ్రెష్ గా  లేవడం...

ఊళ్ళో ఉన్న అమ్మతో ఫోన్ లో మాట్లాడడం.... 

గోడ ఆసరా గట్రా లేకుండా శీర్షాసనం వేయడం.... 

ఆయనెవరో కరోనా-1 టైం లో చెప్పిన చప్పట్ల కసరత్తు చేయడం... 

టీనో, తేనే నిమ్మరసమో తాగడం... 

భార్యతో కలిసి కబుర్లాడుతూ పార్కులో ఒక ఐదు రౌండ్లు నడవడం... 

మరో ఐదు రౌండ్లు స్లో రన్నింగ్, తర్వాత శ్వాస సంబంధ ఎక్సర్సైజ్లు చేయడం...

వచ్చాక పేపర్ చూస్తూ ఒక కప్పు కాఫీనో, టీనో తాగి కూరలు లేదా సరుకులు తేవడం...  

స్నానానంతరం టిఫిన్ బిగించి జర్నలిజం పిల్లలకు ఆన్లైన్ క్లాసు ఆనందంగా చెప్పడం...  

భార్యతో కలిసి కూర్చుని మాట్లాడుతూ మంచి భోజనం చేయడం.... 

ఫోనులో వీడియోలు చూస్తూ నిద్రలోకి జారి ఒక గంటకు పైగా కునుకు తీయడం...
సాయంత్రం ఒక టీ తాగి రేపటి క్లాసుకో, రాయాల్సిన వ్యాసం కోసమో చదవడం... 

మధ్యలో ఆర్కే కు ఫోన్ చేసి ఒక అర్థగంటకు పైగా కబుర్లాడడం... 

ఎనిమిది గంటలకల్లా డిన్నర్ తినడం....

నాన్నతో ఫోన్ లో మాట్టాడడం...  

భార్యా పిల్లలతో కలిసి కాసేపు సినిమా చూడడం....

తొమ్మిది, పది గంటలకల్లా నిద్రలోకి వెళ్లిపోవడం...

గుర్రుకొట్టి నిద్రపోవడం.... 

-కరోనా కుమ్మేయకముందు రోజులు అటూ ఇటుగా ఇట్లానే గడిచాయి. ఇప్పుడు కథ మారింది, వ్యధ మిగిలింది. 

ఏడు గంటలకు బద్ధకంగా లేవడం... అమ్మ ఫోన్ తో... 

బైటికి పోతే గాల్లో తేలే కరోనా కళ్ళగుండా వస్తుందని గుర్తుచేసుకోవడం...

కళ్ళు మండుతుండగా... బ్రష్ చేసి... 

మూడుంటే శీర్షాసనం వేసి... ఎక్సర్ సైజ్ మ్యాట్ మీద కాళ్ళూ చేతులూ కదల్చడం.... 

బైట పడి ఉన్న పేపర్ల కట్ట మీద కరోనా ఉందన్న భయంతో చూస్తూ టీ తాగడం .... 

టిఫినీ తినడం.... తెల్లారగట్టా పీడకల వచ్చినందువల్ల మరో కునుకు తీయడం.... 

జర్నలిజం క్లాసు చెప్పడం... 

ఏ దుర్వార్తా లేకపోతే పొట్టనిండా లంచ్ చేయడం.... (మే 5 నుంచి రోజూ ఒక మిత్రుడు పోయారు). 

పేస్ బుక్కు లో వార్తలు లేదా నివాళులు చూస్తూ నిద్రపోవడం... 

లేచి ఎవరితో మాట్లాడాలా (ఆర్కే ని కబళించింది) అని చూసి ఎవ్వరితో మాట్లాడకపోవడం... 

లెస్సన్ ప్రిపేర్ కావడం, లేదా వ్యాసం రాయడం... 

ఈ రోజు పోయిన మిత్రుడి గురించి మనసు స్పందిస్తే బ్లాగడం.... 

ఈ లోపు ఇంట్లో ఎవరికీ తుమ్ము వచ్చినా, దగ్గు వచ్చినా... ఉలిక్కిపడడం.... 

తొమ్మిది గంటలకు రెండు మెతుకులు తినడం.... 

కాసేపు టీవీ (వార్తలు కాదు) చూడడం... 

మళ్ళీ ఫోన్ చూస్తూ కూర్చోవడం....

ఆ రోజు పోయిన మనిషి గురించి మాట్లాడుకోవడం....

మారిన కరోనా ఉత్పరివర్తనంపై కథనాలు చూడడం.... 

స్పెయిన్ లో ఉన్న కుమారుడితో మాట్లాడడం...  

భారంగా 12 గంటల ప్రాంతంలో నిద్రపోవడం...   

ఇట్లానే ఒకటి రెండు నెలలు అయితే... లంగ్స్ లోకి దూరి కరోనానే చెప్పక్కర్లేదు రాజా.... 

బైటికి కదలకుండా, స్వేచ్ఛగా గాలిపీల్చకుండా కొంపలోనే మగ్గుతూ ఛస్తే...చచ్చి ఊరుకుంటాం. 

మొదటి ఫేసు లో ఇంతలా చావులు లేవుకాబట్టి... ఇంటికి పరిమితం కావడం కొత్తకాబట్టి బాగానే గడిచింది. ఈ సారి పరిస్థితి భిన్నంగా ఉంది. మన అనుకున్న ఎందరినో పట్టుకుని పీడించింది... పీడిస్తోంది. 

ఇదేమి ఖర్మరా నాయనా.... ఇవేమి రోజులురా దేవుడా.... 

చాలు స్వామీ... ఇక ఆపేయ్!