బిజీ హైదరాబాద్ టూ కూల్ ఖమ్మం

నిన్న హైదరాబాద్  నుంచి బస్సులో ఖమ్మం వస్తుంటే...ఆదివారం నాడు తిరుపతి వెంకన్న దర్శనం కోసం ఒక ఎనిమిది గంటలు క్యూలో నరకయాతన పడి ఎలాగోలా దర్శనం ముగించుకుని బైటికి వచ్చి ఫ్రీ గా ఇచ్చిన తియ్యటి చక్రపొంగలి ప్రసాదం తింటున్న అనుభూతి కలిగింది. హడావుడి జీవితం, ఎవడి గొడవ వాడిది. కర్ణభేరి పగిలిపోయేలా వాహనాల శబ్ద కాలుష్యం. పొగ, మోసం, దగా, గజిబిజి గందరగోళం. కానీ దారిపొడుగునా మనసు ఆందోళనతో  స్థిమితం లేకుండా పోయింది. 

మొన్న గురువారం నాడు భారతీయ విద్యా భవన్ దగ్గర ఫిదెల్ ను దింపి...ఎప్పుడూ నవ్వుతూ ఉండే ప్రిన్సిపాల్ రమాదేవి మేడం తో గేటు దగ్గరే కాసేపు మాట్లాడి యూనివెర్సిటి ఆఫ్ హైదరాబాద్ వైపు వెళుతుంటే...ఎదురుగా ఒక టాటా సుమో ను ఓవర్ టేక్ చేయబోయిన మారుతి వాన్ వాడు నా టూ వీలర్ మీదికి రాబోయాడు. ప్రమాదం గ్రహించి బండి స్పీడు తగ్గించకుండానే బ్రేకు కొట్టిన ఫలితంగా రోడ్డు పక్కన బండ రాళ్ళ మీద పడ్డాను. అదృష్టవశాత్తూ హెల్మెట్ ఉండబట్టి మన బుర్ర పగలకుండా బతికిపోయింది. బట్టలు చినిగి చేటలయ్యాయి. అయినా...టైం కు క్లాసుకు వెళ్లాలని...ఆటోలో వెళ్లి క్లాసు ముగించుకుని డాక్టర్ ను కలిసి ఫస్ట్ ఎయిడ్ కానించి ఇంటికి వచ్చాను. బండి మీద నుంచి పడడం..జీవితంలో ఇదే మొట్ట మొదది సారి. ఈ బంజారా హిల్స్ లో ఒక ప్రమాదం ఉందండోయ్. అక్కడ రోడ్డు ప్రమాదం జరిగి రక్తం కారి కాళ్ళూ చేతులూ కొట్టుకుని గిలగిల లాడుతున్నా సహాయపడడానికి ఒక్కడూ ముందుకు రాడు. డబ్బున్న మారాజులు ఇలాంటి పనులకు దూరం మరి. అందుకే పడిన నా బండిని నేనే లేపి మళ్ళీ భారతీయ విద్యా భవన్ గేటు దగ్గర పెట్టి నా మిత్రుడు శంకర్ కు ఫోన్ చేసి రమ్మన్నాను.


నాకు జ్వరం వచ్చినా...ఏమైనా..పక్కన అమ్మ ఉండాలని అనిపిస్తుంది. అందుకే ఖమ్మంలో ఉన్న అమ్మకు హేమ ఫోన్ చేసి  రమ్మని చెప్పింది. నేనూ వెంటనే రమ్మని అడిగాను. పాపం...శనివారం ఉన్నపళంగా బయలుదేరిన అమ్మ ఖమ్మం బస్టాండ్ లో అదుపు తప్పి కంకర రాళ్ళ మీద పడి పోయింది. తనకు 63 సంవత్సరాలు, కాళ్ళ నొప్పులు. విషయం తెలియగానే నేను భుజం నొప్పిని పక్కన పెట్టి సాయంత్రం కల్లా ఖమ్మం చేరుకున్నాను. హైదరాబాద్ దాటి ఖమ్మం చేరి...మొహం అంతా చిన్న చిన్న గాయాలతో రక్కుకుపోయిన అమ్మను చూస్తే చాలా బాధేసింది. నాకు తగిలిన గాయాల కన్నా ఎక్కువ అమ్మకు అయ్యాయి. దాంతో ఒక మూడు  రోజులు ఇక్కడే మకాం వేయాలని నిర్ణయించుకుని స్థిరపడ్డాను.

దాంతో హైదరాబాద్ లో చేయించుకోవాలనుకున్న వైద్య పరీక్షలు ఖమ్మలో చేయించాను. ఇక్కడ డాక్టర్ గారిని కలిసినప్పుడు, టెస్టులకు వెళ్ళినప్పుడు మనుషులతో డీల్ చేస్తున్నాం అన్న భావన కలిగింది. విసుగు లేకుండా ప్రశాంతంగా మాట్లాడడం, మరీ దోచుకోకుండా వదిలెయ్యడం వంటివి అలా ఉంచితే....ఖమ్మం వస్తున్నప్పుడు సాయంత్రం వేళ హాయిగా ఒక కునుకు తీస్తున్నట్లు ఉన్న పల్లెలు మనసుకు ఆనందాన్ని ఇచ్చాయి. హైదరాబాద్ బిజీ జీవితానికి దూరంగా...అమ్మ, అన్నయ్య వదిన, పిల్లలు, ఇతర బంధువుల మధ్యన గడుపుతుంటే అనిపించింది దేవుడు ఇక్కడి గడియారాల ముల్లుల వేగం తగ్గించాడని.