కట్నం తీసుకున్నవాడొక కుక్క!

టీచర్ గా పనిచేస్తూ...నా దగ్గర జర్నలిజం చదువుకున్న యువతి నాకు నిన్న ఉదయం ఫోన్ చేసింది. సివిల్స్ ప్రిలిమినరీ పరీక్ష కు వెళుతూ...నా శుభాశీస్సు కోసం చేసింది. కలక్టర్ అయ్యే అవకాశం పుష్కలంగా ఉన్న తనను ఈ కోర్సు అయిన తర్వాత జర్నలిజం లో చేరవద్దని, సివిల్స్ కు సిద్ధంకమ్మని నేను గట్టిగా చెప్పాను ఒక ఏడాది క్రితం. అందుకే మళ్ళీ వెళ్లి టీచర్ ఉద్యోగం లో చేరి బాగా చదువుకుంది. ఈ ఏడాది కాకపోయినా, వచ్చే ఏడాది అయినా సివిల్స్ కు ఎంపిక అవుతుందన్న గట్టి నమ్మకం నాకుంది.  తన ఫోన్ అందుకున్నాక....ఆమె జీవితం నా కళ్ళ ముందు కదలాడింది. 

ఒక మారుమూల పల్లెలో పుట్టి స్వయంకృషితో ఎదిగిన దళిత యువతి...ప్రేమించి అగ్ర కులానికి చెందిన ఒక అబ్బాయిని చేసుకుంది. ఏ పనీ చేయకుండా జులాయిగా తిరిగే తను డబ్బు కోసం ఈ అమ్మాయిని వేధించే వాడు. తాగుడుకు బానిసయ్యాడు. ఒక బాబు పుట్టిన తర్వాత నరకం చూపించ సాగాడు. కులం పేరుతో కూడా దూషించేవాడట. తన చెల్లెలు ఫీజు కూడా తనే చెల్లించింది. తన బాంక్ సేవింగ్స్ లో డబ్బు విత్ డ్రా చేయడం వల్ల తాను మా సంస్థలో ఫీజు కట్టలేక పోయింది. వారి దీన గాధ విని నేను ఫీజులో సగానికి సగం రాయితీ ఇచ్చాను. ఫీజు కట్టమని ఒత్తిడి చేయలేకపోయాను. డబ్బుకు బానిసలైన వాడిని నమ్మబట్టి అమ్మాయి జీవితం ఇలా అయ్యిందని, ఎంతో తెలివిగల తాను ఒక మనిషిని ఎందుకు అర్థం చేసుకోలేక పోయిందో కదా అని నాకు అనిపిస్తుంటుంది. ఫోన్ లో విషెస్ చెప్పాక...నేను ఆఫీసుకు వచ్చాక...స్టార్ లో అమీర్ ఖాన్ అద్భుతంగా నిర్వహిస్తున్న 'సత్యమేవజయతే' తారస పడింది. అందులో  అంశమైన...వరకట్న దురాచారం కథనం నన్ను కాసేపు ఏడిపించింది. అదే సమయంలో నా ఆలోచనలను ఒక పద్దెనిమిదేళ్ళ వెనక్కు తీసుకువెళ్ళింది.  

జన్యురీత్యానో, పెంపకం వల్లనో, స్టూడెంట్ యూనియన్లో తిరగడం వల్లనో డబ్బు మీద, కట్నం మీద స్కూలు దశలోనే నాకు ఒక నిశ్చిత అభిప్రాయం ఉంది. డబ్బు మనిషిని శాసించకూడదని, కట్నం తీసుకుని పెళ్లి చేసుకున్నవాడంటే...చేతగాని చవట అనే అభిప్రాయం నాలో ఎందుకో నాటుకుపోయింది. అదృష్టవశాత్తూ 1988 వేసవిలో ఒక మల్లెచెట్టు నీడన ఆమె (మా ఇంటి ఓనర్ గారమ్మాయి) కనిపించింది. అదిగో...ఆమే జీవిత భాగస్వామి అని మనసు స్పష్టంగా చెప్పింది. ఇంట్లో చేరిన శుభ ముహుర్తాన కొట్టిన కొబ్బరికాయ ముక్కను ఇచ్చే మిషతో తనతో మాట్టాడదామనుకుంటే...వాళ్ల ఢాఢీ వచ్చి...'బాబూ...ఆ ముక్క ఆ గోడ మీద పెట్టు....ఇంట్లో వాళ్లు తర్వాత తీసుకుంటారు...' అని అడ్డుపడ్డారు. 

ఇంటర్మీడియెట్ చదివే పోరగాడు...ఈ విషయం ఎవడికైనా చెబితే ఏమైనా ఉందా? డిగ్రీ ఫస్టియర్ చివర్లో పథకం ప్రకారం...ఐ లవ్ యూ చెప్పడం...ఇది సాధ్యమయ్యే పనికాదని మేడం గారు అనడం...నీవు లేని జీవితం వ్యర్ధమని సినిమా లెవల్లో మనం స్పష్టం చేయడం...సరే...దోస్తానా సాగిద్దామని ఒక ఒప్పందానికి రావడం చకచకా జరిగిపోయాయి. ఎలాగైనా ఆమెతోనే జీవితం పంచుకోవాలన్న పిచ్చి తపనతో డిగ్రీ సతుకుతూ 'ఈనాడు' లో కంట్రిబ్యూటర్ గా, ఆకాశవాణిలో క్యాజువల్ ప్రొడక్షన్ అసిస్టెంట్ గా పనిచేసి నాలుగు డబ్బులు సంపాదించడం మొదలైంది. ఇద్దరం ఒకే కాలేజీ నుంచి మొదటి ఏ.ఐ.ఆర్. ప్రోగ్రాం ఇవ్వడం ఇప్పటికీ గుర్తు. 

డిగ్రీ పూర్తయ్యేసరికి ఒక నాలుగైదు వేల లవ్ లెటర్ల మార్పిడి పూర్తయింది. ఆమెతో కూర్చొని హాయిగా చెస్ ఆడుతున్నప్పుడు మన బండారాన్ని నాన్న పసిగట్టడం కూడా జరిగిపోయింది. ఆ రోజున మా నాన్న వేసిన డైలాగ్ నాకు బాగా గుర్తు. ''పిల్లి పాలు తాగుతూ కళ్లు మూసుకుని...ప్రపంచం నన్ను చూడట్లేదనుకుంటుంది...'' అని అన్నారు. అప్పుడు ధైర్యంగా నాన్నను డాబా మీదకు తీసుకుపోయాను. ఆ అమ్మాయి ఎంతో మంచిదని, ఆమెతో జీవితం పంచుకుంటే బాగుంటుందని అనిపిస్తున్నదని చెప్పాను. ఎంతో ఉదార మనస్సు వున్న మా నాన్న వెంటనే ఇల్లు ఖాళీ చేయించారు తప్ప...మరేమీ అనలేదు. 'ముందు డిగ్రీ పాస్ కా...ఆ తర్వాత జీవితంలో సెటిల్ అయ్యాక చూద్దాం' అన్నారాయన. 

విశ్వవిద్యాలయ స్థాయిలో నేను డిగ్రీ ఇరగదీయడం...వెంటనే 'ఈనాడు జర్నలిజం స్కూల్'లో సీటు పొంది ఉద్యోగం సాధించడం...  మా అన్నయ్య సహకారంతో వాళ్ళ నాన్న గారికి మా ప్రేమ గురించిన పిడుగు లాంటి వార్త చేరవేయడం...కూడా చకచకా జరిగిపోయాయి. 

ఈ దశలో మాకు ఇక్కడ కట్నం చిక్కు వచ్చింది. మాట్లాడుకునే మిషతో పెద్దలు కలిసి నా ఖరీదు ఒక 30 వేలు లేదా 40 వేలుగా నిర్ణయించారు. ఇద్దరం ఫీల్ అయ్యాము. నా అభిమతానికి భిన్నంగా జరిగిన ఈ విషయంతో నేను తల్లడిల్లి పోయి వెంటనే సెలవు తీసుకుని హైదరాబాద్ నుంచి ఇంటికి పోయాను. కట్నం గురించి తెలిసిన నాటి నుంచీ దయ్యాలూ...భూతాలూ కలలోకి వస్తున్నాయని తిక్క తిక్కగా ఉండని అబద్ధం చెప్పాను అమ్మా నాన్నలకు. ఏ మాత్రం డబ్బు మనుషులు కాని అమ్మానాన్న ప్రత్యామ్నాయాల గురించి ఆలోచించారు. పెళ్ళికి అయ్యే ఖర్చులు చెరి సగం భరించేలా...నాకూ నాన్నకు ఒప్పందం కుదిరింది. పెళ్లి మా ఊళ్ళో జరగాలని నాన్న షరతు పెట్టారు. దానికి వాళ్ళ (అమ్మాయి) నాన్న గారిని ఒప్పించాను. 

మొత్తం మీద నయా పైసా కట్నం లేకుండా పెళ్లి చేసుకున్నాం. ఇది మా ఇద్దరి జీవితంలో ఒక పెద్ద లక్ష్యం. పెళ్లి రోజున మామ గారు పెట్టిన డ్రస్సు ఒక్కటే నేను వాళ్ళ నుంచి తీసుకున్నది. 'ఈనాడు' లో శర్మ అనే నరరూప రాక్షసుడు నంజుకు తింటుంటే...ఎందుకైనా మంచిదని తుర్క్ ఎమ్జాల్ లో ఒక స్థలం కొన్నప్పుడు మామ గారు కొంత అప్పు ఇచ్చారు. దాన్ని ప్రాంప్ట్ గా తిరిగి చెల్లించాను. ఆయన మంచాలూ, కంచాలూ కొని ఇచ్చినా మేము తీసుకోలేదు. మా నాన్న గారికి పెళ్లి ఖర్చుల కింద ఒక చిట్టీ పాడి నేను ఇచ్చిన 25,000 ఇంస్టాల్మెంట్ కట్టడం పూర్తికావడానికి నాకు నాలుగేళ్ళు పట్టిందనేది వేరే విషయం. బ్యాంకు బాలెన్సులు పెద్దగా లేకపోయినా...హాయిగా బతుకుతున్నాం. మా ఇద్దరి మధ్యా డబ్బు ఒక అంశంగా ఎప్పుడూ ప్రస్తావనకు రాదు. ఎందుకంటే...'డబ్బును మనం శాసించాలి  తప్ప మనల్ను డబ్బు శాసించ కూడదని' ఇద్దరం గట్టిగా నమ్ముతాం కాబట్టి. ఆ నాడు కాసులకు కక్కుర్తి పడితే ఇప్పటికీ కుమిలి పోవాల్సివచ్చేది. సరే...ఇదీ ఒకసొంత సోదే.    

ఇదెందుకు చెబుతున్నానంటే...మగ పిల్లలు కట్నం తీసుకోవడం దారుణమని చెప్పడానికే. ఏదో ఒక శూలం అదనంగా ఉందని....జీవితాంతం కలిసి ఉండే వ్యక్తి కుటుంబం నుంచి డబ్బులు తీసుకోవడమా? పాపిష్టి డబ్బు ప్రమేయం వున్న ఏ సంబంధమైనా నిలకడగా ఉంటుందా? నిలుస్తుందా? అమీర్ ఖాన్ షో లో ఒకరు అన్నట్లు....డబ్బు ప్రమేయం లేని వివాహాల కోసం అందరం ప్రయత్నిద్దాం. డబ్బు మదంతో ఖర్చులు చేసే పెళ్ళిళ్ళను బాయ్ కాట్ చేద్దాం. మనిషిని మనిషిగా గౌరవిస్తూ హాయిగా బతికే సమాజం కోసం పాటు పడదాం. మా అబ్రకదబ్ర అన్నట్లు...కట్నం తీసుకున్నవాడొక కుక్క! కాదంటారా?