ఆంధ్రప్రదేశ్ లోనే కాదు... దేశంలో చాలా చోట్ల ఎడిటర్లు/బాసుల స్థాయిలో ఉన్న జర్నలిస్టులు విచిత్రంగా... ఒకే రకంగా ప్రవర్తిస్తూ ఉంటారు. వీళ్ళలో ముఖ్యంగా లోపించేది... తోటి ఉద్యోగులను గౌరవించడం, వాళ్ళూ మనుషులే... వాళ్ళకూ మనసు, కుటుంబాలు ఉంటాయని అనుకోవడం, వారిని నమ్మడం . అందుకే, దాదాపు అందరు బాసులను జర్నలిస్టులు ప్రైవేటు గా బండబూతులు తిట్టుకుంటారు. కానీ విచిత్రంగా, రాక రాక పదోన్నతి వస్తే... ఈ బాధితులే బాధించేవారిగా రూపాంతరం చెందుతారు. అదొక వింత పరిస్థితి!
రెండు విడతల్లో పాతికేళ్ళు ఇండియన్ ఎక్స్ ప్రెస్ గ్రూప్ లో పనిచేసి... కారణాంతరాల వల్ల 'ఇండియా టుడే' గ్రూపు లో చేరిన శేఖర్ గుప్తా రాజీనామా చేశాక... సహోద్యోగులకు ఒక మెయిల్ రాశారు.
ఇందులో ఎడిటర్లకు ఉండాల్సిన మూడు ముఖ్యమైన లక్షణాలను ఆయన పొందుపరిచారు. మన దగ్గరి ఎడిటర్లు/చిన్నా చితకా బాసులు కూడా ఈ మూడింటిని పాటిస్తే జర్నలిస్టులు ప్రశాంతంగా బతకడానికి ఆస్కారం ఉంటుంది. అవి: 1) విశాల హృదయం కలిగి ఉండడం 2) నాయకత్వం వహించే బృందంతో అనుసంధానమై ఉండడం 3) టీంలో మెరికల్లాంటి వాళ్ళను కనిపెట్టి, బాధ్యతలు అప్పగించి... వారిని విశ్వసించడం.
మేము అనువాదం లో ఏమైనా తప్పు చేసే అవకాశం ఉందని... శేఖర్ గుప్తా గారి లేఖను మీ కోసం ఇక్కడ ఇస్తున్నాం:
రెండు విడతల్లో పాతికేళ్ళు ఇండియన్ ఎక్స్ ప్రెస్ గ్రూప్ లో పనిచేసి... కారణాంతరాల వల్ల 'ఇండియా టుడే' గ్రూపు లో చేరిన శేఖర్ గుప్తా రాజీనామా చేశాక... సహోద్యోగులకు ఒక మెయిల్ రాశారు.
ఇందులో ఎడిటర్లకు ఉండాల్సిన మూడు ముఖ్యమైన లక్షణాలను ఆయన పొందుపరిచారు. మన దగ్గరి ఎడిటర్లు/చిన్నా చితకా బాసులు కూడా ఈ మూడింటిని పాటిస్తే జర్నలిస్టులు ప్రశాంతంగా బతకడానికి ఆస్కారం ఉంటుంది. అవి: 1) విశాల హృదయం కలిగి ఉండడం 2) నాయకత్వం వహించే బృందంతో అనుసంధానమై ఉండడం 3) టీంలో మెరికల్లాంటి వాళ్ళను కనిపెట్టి, బాధ్యతలు అప్పగించి... వారిని విశ్వసించడం.
మేము అనువాదం లో ఏమైనా తప్పు చేసే అవకాశం ఉందని... శేఖర్ గుప్తా గారి లేఖను మీ కోసం ఇక్కడ ఇస్తున్నాం:
Goodbye notes can be heartwarming or heartbreaking. On a
rare occasion they can be both. This is one such.
It is time for me to say
goodbyes at the Express — for the second time. The first was exactly at the
same time of the year in 1983 when most of you were not born yet.
I say goodbye now
with joy because I leave behind a wonderfully vibrant newsroom with very good
hands of home-grown leaders. And a newspaper that defines its value and power
in terms of its depth, credibility and respect. There is no higher currency, no
fairer denominator of a newspaper's stature.
And also a wrench precisely because we are such a fun
gang, topped by a large-hearted proprietor who pretty much distributes all that
the company earns back to us. As generous compensations, great working
conditions, never a resource spared in pursuit of a story. No call ever to kill
a story once it passes our highest and the most exacting editorial bars and
filters.
I can do no better than paraphrase what Gen. Krishnaswamy
Sundarji, my friend and mentor in an area of journalism that fascinated me, had
said at his farewell parade when cameras caught a hint of mist in his
ever-smiling eyes. He said he didn't know whether to sob or smile. Because he
was leaving behind the world's finest army that God gave any human the gift of
leading.
There isn't a daily newspaper in India greater than the
Express. Or a greater gift that a journalist can ask for than to lead it. I
have been doubly blessed. I started at the same paper as a reporter in 1977 and
worked here for a full 25 years in two innings.
Leadership is its own teacher. In fact, the finest. It
gives you an opportunity to learn from the many brilliant people that you have
been given the honour to lead. I know, many of you by now would be tired of my
three-example rule in editorial writing. Yet, here are my three leadership
lessons.
First, you must have a big heart. You can be a competent
manager, a powerful boss, the wealthiest owner. But never a leader without a
big heart. Because there is an essential moral dimension to leadership.
Second, always connect with the universe of those you
lead. In our case, it is exhilarating as, across our teams, we trawl the worlds
of politics, government, economics, science, culture, cinema and sports. Even
markets and advertising, our roti-dal and EMIs.
And third, find that instinct to choose the most talented
and diligent, give them space, and then trust them. I confess this defies
conventional logic. Or advice on your usual leadership manual's back-flap. But
trust with your heart and not merely, clinically with your head. This is the
one gift I take away from Viveck through a two-decade professional
relationship, and a friendship that endures.
This concludes my farewell sermon. So back to myself.
When life becomes cosy for too long, you need to disrupt
it. Smugness is the beginning of old age, even if you are in your teens, which
I, regrettably, am not. I am embarrassed to lean on the wisdom of Neale Donald
Walsh, a contemporary pop-spiritualist/philosopher so juvenile that had he been
born in India, he would be a star on Aastha channel with his nutty
Conversations with God. Life, he said, begins at the end of your comfort zone.
I am checking him out.
In any case, I am an incorrigible reporter and thereby a
terminal adventure junkie. By the way, even at the risk of being charged with
crass tribalism, I shall write something more specifically for my fellow
reporters at the Express. But a bit later.
I had said at my book release by Arun Shourie in Mumbai
earlier this month that he taught me many things, but never to write anything
short, an article, a letter, even a farewell note. So I can continue to indulge
myself today as well. But you have to bring out tomorrow's paper. And I must
write my first in this series -- my last at the Express -- of First
Person/Second Draft -- on time. Heard that before?
I so love you all, friends, colleagues, much younger,
brighter and with a great future. I am proud of you and cherish the time we
spent together. I will be generally in my office until June 15. There is a fair
bit of pending writing. So please be forewarned: you will still have to endure
the corridor addas on my compulsive breaks from spells of writing, bare feet
and all.
Postscript: One antidote to compulsive rambling is to steal
a poet's lines. Let me sign off, therefore, with Gulzar, whom we all so
adore...
Din dhale jahan, raat paas ho,
Zindagi ki lau, oonchi kar chalo,
Yaad
aaye gar kabhi, jee udaas ho,
Meri awaz hi pehchan hai,
Gar yaad rahe...
We
will always be in touch....
0 comments:
Post a Comment
Please use the forum for the greater good of journalism. Don't misuse it for any other purpose. If you don't like any story, please let me know. Let us work for a cause...Ramu
తెలుగులో టైపుకు www.lekhini.org కాని www.baraha.com విజిట్ చేయండి