ఆగకుండా....వెంటాడుతున్న....దంతెవాడ

రోజూ రాసే మీడియా రొచ్చుకు భిన్నంగా...ఏదైనా రాయాలని ఉదయాన్నే అనుకుని...'హిందూస్తాన్ టైమ్స్' మొదటి పేజీ చూస్తే...గుండె తరుక్కు పోయింది. దంతెవాడలో మావోయిస్టులు విచ్చలవిడిగా జరిపిన కాల్పులలో తీవ్రంగా గాయపడిన  సీ.ఆర్.పీ.ఎఫ్.జవాన్లు తమ చివరి క్షణాలలో రక్తమోడుతూ తమ కుటుంబసభ్యులకు తమ మొబైల్స్ నుంచి చేసిన కాల్స్ పై ప్రత్యేక కథనం అది. 


"Dantewada jawans tried to reach out one last time" అనే శీర్షికతో ఉన్న ఆ వార్త హృదయాన్ని కదలించింది. దాని మొదటి పేరా (లీడ్) ఇలా ఉంది:
They wanted to listen to their children's voices one last time and give their wives the courage to carry on.
They wanted to apologise to their parents for deserting them.
The CRPF soldiers wounded in the jungles of Dantewada were using their mobile phones for that final, desperate call.
Life was slipping out of their grasp. Still, the jawans wanted to assure their loved ones that everything would be alright. 
For some, the bell kept ring- ing. For others, the phone was away from their families work- ing in the fields. Here are a few stories of those final moments.

ఒక జవాను పడిన వేదన గురించి వార్త చివర్న ఇలా ఉంది:   


Badly wounded, Ali Hassan, 34, of Khatola Village in Uttar Pradesh's Muzaffarnagar district, called his wife Tasmina.
“Take care of the daughters.
I might not survive as I have two bullets in my body,“ he said.
And then the phone was disconnected, forever.

ఈ కుటుంబాలు చేసిన తప్పు ఏమిటి? అలీ హసన్ కూతుళ్ళకు ఈ శిక్ష ఎందుకు పడాలి? ఈ వార్త చదివి...ఆ దండకారణ్యంలో చివరి క్షణాలలో జవాన్లు పడిన బాధను, కుటుంబం కోసం వారు పడిన వేదనను ఊహించుకుని బాధపడ్డాను. తెలంగాణా పల్లెలలో ఇళ్ళ నుంచి మావోయిస్టు ముద్ర తో యువకులను బలవంతాన తీసుకెళ్ళి పోలీసులు ఫేక్ ఎన్కౌంటర్లు చేసినప్పుడు కూడా ఇదే బాధ కలిగింది. ఎన్నాళ్ళిలా పోరాటం? ఎంత మంది చావాలిలా? ఎన్ని కుటుంబాలు రోదించాలి ఇలా? 

జవాన్లను అలా చంపడానికి బదులు మావోయిస్టులు ఏదైనా వాయువు ప్రయోగించి వారిని నిర్వీర్యులను చేసి బంధించి తర్వాత వదిలేసే ఏర్పాటు వుండివుంటే ఎంత బాగుండేది? రెండు వర్గాల వారూ చంపుకోవడం కాకుండా...పరస్పరం కసి తీర్చుకోవడానికి మధ్యేమార్గంగా ఏదైనా కనిపెడితే ఎంత బాగుంటుంది? ఒక్క దెబ్బకు 76 మంది నేలకొరిగారు. ఇదే ఆఖరి పోరాటమన్న గ్యారెంటీ లేదు కదా!


ఈ అర్థం లేని పోరాటంలో సమిధలవుతున్న వారిని తలచుకుంటే...గుండె పగులుతుంది. మావోయిస్టులు నిజంగా తుపాకి గొట్టం ద్వారా రాజ్యాధికారాన్ని సాధిస్తారా? అంటే...అది దుర్లభం అనిపిస్తుంది. అలాగని...రాజ్య వ్యవస్థను నిలువరించి వారు బతికి బట్టకట్టగలరా అంటే...అదీ ప్రశ్నార్ధకమే. ఇటు చూస్తే...ఈ పోలీసులు, సైన్యం వారిని ఎదుర్కుని పూర్తిగా తుడిచిపెట్టే పరిస్థితి కనిపించడం లేదు. వారిది ఒక చచ్చుపుచ్చు వ్యవస్థ. అందువల్లనే....రెండు వైపులా వీరులు నేలకు ఒరుగుతున్నారు. 

అరుంధతి రాయ్ లాంటి ఒక రచయిత్రి స్వేచ్చగా దంతెవాడ వెళ్లి మావోయిస్టులతో గడిపి తీరిగ్గా వెనకకు వచ్చి పెద్ద వ్యాసం రాసారంటే...నిఘా ఏమైనట్లు? పోలీసులు...పై వారి ఆదేశాలను పాటిస్తూ అరణ్యంలో బిక్కుబిక్కున బతుకుతున్నారన్న సమాచారం ఇంకా భయం గొల్పేదిగా ఉంది. విపరీతమైన ప్రజాబలం లేనిదే మావోయిస్టులు ఇన్నాళ్ళు అక్కడ సమాంతర ప్రభుత్వాన్ని నడపలేరు. ప్రజల దన్ను ఉన్నంతకాలం ఫేక్ ఎన్కౌంటర్ లు తప్ప పోలీసులు/జవాన్లు వారిని ఏమీ చేయలేరు. మరి ఈ సమస్యకు పరిష్కారం ఏమిటి? చర్చలకు ఎవరు ముందుకు రావాలి? అసలు దేనిమీద చర్చ జరపాలి?


ఇన్ని ఆలోచనల మధ్య భారమైన హృదయంతో....CNN-IBN ఛానల్ ను సందర్శిస్తే...అక్కడా..."Dantewada Martyrs" అనే హృదయ విదారక కార్యక్రమం వస్తున్నది. అది దృశ్య కావ్యం కావడంతో ఇంకా ప్రభావశీలంగా అనిపించింది. అప్పుడిక లాభం లేదని...తెలుగు ఛానెల్స్ చూస్తే.... సినిమా పాటలు, మసాలా మాటలు కలగలిసిన వార్తలనబడేవి ప్రసారమవుతూ కనిపించాయి. అక్కడే ఫిక్స్ అయి సేద తీరాను...ఈ ఆదివారం ఉదయం.