ఈ బ్లాగు పాఠకుడి వల్ల నా ఫోన్ దొరికిన విధంబెట్టిదనిన....

హమ్మయ్య...ఎట్టకేలకు పీహెచ్ డీ కథ పరిసమాప్తమయింది. మార్చి 12 ఉదయం ప్రపంచాన్ని జయించినంత ఆనందంతో ఉస్మానియా యూనిర్సిటీ క్యాంపస్ లోకి అడుగుపెట్టి...నాలుగు పెద్ద బైండింగ్ ల రూపంలో ఉన్న థీసిస్ లతో ఆర్ట్స్ కాలేజీ ముందు నిలబడి...పోయి దొరికిన నా ఫోన్ లో నాలుగు ఫొటోలు దింపించుకుని...స్టాండింగ్ కమిటీ వారికి సమర్పించాక పెద్ద భారం తీరినట్లయింది. మరి ఇది పదేళ్ల కల. అమ్మకు నేనిచ్చిన మాట, హేమ ఆశయం. థీసిస్ ఇలా రావడానికి కారణమైన నా టీచర్స్ ప్రొఫెసర్ పద్మ జా షా, ప్రొఫెసర్ స్టీవెన్ సన్ ల కాళ్లకు దండం పెట్టి సబ్మిషన్ కార్యక్రమం ఆరంభించా. ఈ రోజు నుంచి మనం ఫ్రీ. ఈ బ్లాగులో రోజుకో పోస్టు రాస్తూనే ఇంగ్లిషులో మరొక కొత్త బ్లాగుతో మీ ముందుకు రావాలని భీషణ ప్రతిన బూనాను. పీహెచ్ డీ వెనుక పెద్ద ఆసక్తికరమైన కథ  ఉన్నా దానికన్నా ముందు మీతో నా మొబైల్ గురించి పంచుకోవడమే సబబని అనిపించింది. ఎందుకంటే...నా ఫోన్ దొరకడానికి కారణం ఈ బ్లాగు.


కిందటేడాది పెళ్లి రోజు సందర్భంగా సహధర్మచారిణి ప్రేమతో కొని సర్ ప్రైజ్ గిఫ్ట్ గా ఇచ్చిన నోకియా ఈ 63 పోయిన విషయాన్ని ఆ రోజే నేను బ్లాగులో ఆత్మబంధువుల్లారా....మొబైల్ ఫోన్ ట్రాక్ చేసి పెట్టగలరా...అన్న శీర్షికతో ప్రచురించిన సంగతి మీకు తెలిసిందే. ఎందుకోగానీ...ఆ ఫోన్ పోదనీ, కొన్ని రోజులయ్యాక నా దగ్గరికి చేరుతుందన్న గట్ ఫీలింగ్ తో నేను ఉన్నాను. ఈ లోపు ఆ పోస్టుకు ఒక సీనియర్ జర్నలిస్టు (కావాలనే పేరు రాయడం లేదు) స్పందించారు. బ్లాగును క్రమం తప్పకుండా ఫాలో అవుతుంటానని చెబుతూ కాసేపు మాట్లాడారు. నేను టీవీలో తప్ప ఎప్పుడూ తనను చూడలేదు. నా దగ్గరి నుంచి International Mobile Equipment Identity (IMEI) నంబర్ తీసుకున్నారు. కొన్ని రోజులయ్యాక...ఆయనే ఫోన్ చేసి, పోలీసులు దాన్ని ట్రాక్ చేస్తున్నారని, ఆ ఫోన్ లో ఏ చిప్ వేయలేదని తెలిపారాయన. అది తప్పక దొరుకుతుందన్న భరోసా ఆయన ఇచ్చారు.

ఫిబ్రవరి చివరి వారం కల్లా ఆ జర్నలిస్టు మిత్రుడి నుంచి విలువైన సమాచారం వచ్చింది. హైదరాబాద్ లో కాటేదాన్ పరిధిలో ఉన్న ఒక సెల్ టవర్ ప్రాంతంలో ఒక వ్యక్తి ఎయిర్ టెల్ ఫోన్ నంబర్ తో ఆ ఫోన్ ను వాడుతున్నారని. ఆ మిత్రుడే...ఒక రెండు రోజులాగి...ఎయిర్ టెల్ వాళ్లతో ఫాల్ అప్ చేసి ఫోన్ నంబర్, ఆ చిప్ కొన్నప్పడు వాళ్లిచ్చిన ఇంటి నెంబర్ నాకు మెసేజ్ రూపంలో పంపారు.
ఆ వివరాలన్నీ డెక్కన్ క్రానికల్ లో పనిచేసే ఒక మిత్రుడికి ఇస్తే ఆయన బంజారా హిల్స్ పోలీసులను పురమాయించారు. దాని వల్ల నాలుగు రోజుల నష్టం జరిగింది. మళ్లీ ఈ మార్చి రెండో తేదీ కల్లా అది దొరికితే...దాన్ని భద్రంగా ప్యాక్ చేసి...హేమకు అంతే సర్ ప్రైజ్ గా ఇవ్వాలన్న వెర్రి ఐడియాతో నేనున్నా...కానీ అది వర్కవుట్ కాలేదు. ఇక పోలీసులను నమ్మి లాభంలేదని నేనే ఆ ఫోన్ నంబర్ కు ఫోన్ చేసి మాట్టాడాను...marriage day మర్నాడు. అది వర్కవుట్ అయింది. రెండు రోజుల తర్వాత నా ఫోన్ నా చేతికి వచ్చింది.

ఇంతకూ ఫోన్ ఎవరి దగ్గర ఉంది?
నేను ఫోన్ లో ఆయనతో లేదా ఆమెతో ఏమి మాట్లాడాను?
ఫోన్ నా చేతికి వచ్చే రోజు నేను ఏమి గూండాగిరీ చేశాను?

ఫోన్ ఇచ్చిన వాడి మెతకదనాన్ని చూసి నేను తనకు ఏమి గిఫ్ట్ ఇచ్చాను?

పోలీస్ కేసు సంగతి ఏమయింది?
ఫోన్ దొరికాక...నాకు సహకరించిన జర్నలిస్టు మిత్రుడిని నేను కలిశానా?

ఈ వివరాలన్నీ మరొక పోస్టులో. 
(వీడికీ టీ వీ ల జబ్బు అంటుకుందని తిట్టుకోకండి. ఏదో సరదాకి...)