ఆత్మ వంచన జర్నలిజం....(నేషనల్ ప్రెస్ డే స్పెషల్)

స్వతహాగా సాహిత్య అభిమాని, కథా రచయిత్రి అయిన మా అమ్మ 'రచ్చబండ' అనే పత్రికకు కొన్ని నెలలపాటు విలేకరిగా పనిచేసినప్పుడు నేను స్కూల్లో ఉన్నాను. కోస్తాలో తుపాను బాధితులకు సహాయం చేయడానికి పత్రిక తరఫున సత్తుపల్లి లో అనుకుంటా...కొందరు ఆర్ధిక స్థోమత ఉన్న వారిని సంప్రదిస్తే...వాళ్ళు ఆమెను ఆఫీసు బైట వెయిట్ చేయించారు. సహాయం చేయకుండానే పంపారు. ఆ రోజు ఆమె బాధపడడం సంగతి అలా ఉంచితే...సమాజానికి సహాయం చేయడానికి జర్నలిజం ఉపకరిస్తుందని నాకు అర్థమయ్యింది అప్పుడే. చిన్న పత్రికలో పనిచేసింది కాబట్టి అమ్మకు సహకారం అందలేదని...అదే పెద్ద పత్రిక అయితే...జనాలకు సహాయం చేయవచ్చని నేను అనుకున్నాను. 

అలా...జర్నలిజం పట్ల కొద్దిగా మమకారం పెరిగి...ఈనాడు లో 1989 లో కంట్రిబ్యూటర్ గా చేరానుకొత్తగూడెంలో. పొద్దున్న కాలేజీకి పోవడం, సాయంత్రం క్రీడలు కవర్ చేయడం, రాత్రికి షటిల్ ఆడడం...ఇలా సాగింది మూడేళ్ళు. ఈ లోగా...డిగ్రీ సెకండ్ ఇయర్ లో ఒక రోజు ఇంటి పక్క వాళ్లకు 'ఈనాడు' 'ది హిందూ' పత్రికలూ వచ్చాయి. నేను హిందూ పత్రిక తీసుకోబోయాను. తనకు ఇంగ్లిష్ బాగా వచ్చని ఫీలయ్యే వారి అబ్బాయి వచ్చి....విసురుగా 'హిందూ' గుంజుకుని...నువ్వు చదవదగిన పత్రిక ఇదంటూ...'ఈనాడు' చేతిలో పెట్టాడు. 'నీ యబ్బ...ఈ జీవితంలో కొన్ని రోజులైనా...హిందూ లో పనిచేస్తా....చూస్తుండు,' అని అప్పుడు ఒక ప్రతిజ్ఞ చేసుకున్నాను. 

జర్నలిస్టులు బాధ్యతాయుతంగా వుండడం లేదని  ప్రధానమంత్రి 'నేషనల్ ప్రెస్ డే' సందర్భంగా ఈ రోజు మొత్తు కుంటే...మన జర్నలిజం నేపథ్యం గుర్తుకు వచ్చాయి. అందుకే ఈ పోస్టు. 1989 నాటికే....జర్నలిస్ట్ లు అంటే...సమాజంలో భలే గౌరవం ఉండేది. ప్రజలు ఇస్తున్న గౌరవం చూసి...మరింత బాధ్యతాయుతంగా ఉండాలని అనిపించేది. అదేదో మిషన్ అన్నట్లు పనిచేసేవాళ్ళం. ఈనాడు డెస్క్ లో పనిచేసినప్పుడు కూడా...అదే భావం వుండేది. మన టార్గెట్ లో భాగంగా...ది హిందూ లో రిపోర్టర్ గా 2001 లో చేరిన నాటికే పరిస్థితులు వేగంగా మారిపోయాయి. "ఈ రోజు నుంచి నువ్వు ఒక సమాజ సేవకుడివి," అని అపాయింట్మెంట్ లెటర్ ఇస్తూ అప్పటి బ్యూరో చీఫ్ దాసు కేశవరావు గారు చెప్పడం రోజూ స్మరించుకునే వాడిని.

రాను రానూ జర్నలిజం ఒక వ్యాపారంగా మారింది. యాజమాన్యాలు పచ్చి లాభదాయక పరిశ్రమగా మార్చాయి. రాజకీయ లాభం పరమావధి అయ్యింది. ఈ పరిస్థితిలో చాలా మంది జర్నలిస్టులు ఆత్మ వంచన చేసుకుని వృత్తిలో ఉండాల్సి వస్తున్నది. వారిని తప్పు పట్టడం తప్పు. అన్ని రంగాలలో మాదిరిగా నీతి నియమాలు నానాటికీ దిగజారుతున్నా...పవిత్ర వృత్తిగా పేరున్న జర్నలిజం లో ఆ ధోరణి మరీ వెర్రి తలలు వేయడం బాధ కలిగిస్తుంది. ముందుగా ప్లాన్ చేసుకున్న ప్రకారం...20 ఏళ్ళు జర్నలిజం లో ఉండి, మచ్చ లేకుండా పనిచేసి ...సమాంతరంగా డిగ్రీలు సాధించి టీచింగ్ లోకి వచ్చి మంచి పని చేసామని అనిపిస్తుంది. వృత్తిలో ఉన్న రమేష్ లు, శర్మలు, నగేష్ లను చూసాక....వేగంగా వదిలేయాల్సిన వృత్తి ఇదని నాకు స్పష్ట మయ్యేది ఎప్పటికప్పుడు. సరే...ప్రస్తుతం జర్నలిజం లో ఉన్న మిత్రులకు మేలు జరగాలని కోరుకుంటూ ప్రెస్ డే శుభాకాంక్షలు. 

రామోజీ రావు గారు మినీలు పెట్టకుండా ఉంటే...జర్నలిస్టులకు విద్యార్హతలు ఉండాలన్న నిబంధన వుంటే...ఇన్ని టీ  వీ చానెల్స్ రాకుండా వుంటే....పరిస్థితి మరీ ఇంతగా దిగాజారేది కాదేమో!
నేషనల్ ప్రెస్ డే సందర్భంగా ప్రధాని ప్రసంగం పూర్తి పాఠం ఇలా ఉంది. 

"A free and fair media has been an essential pillar of our democracy. Since our struggle for freedom, media has been guiding social change, informing readers of their rights and contributing to the nation-building process by spreading awareness.

As a country, we believe in complete independence of the media from external control. It is true that sometimes irresponsible journalism can have serious consequences for social harmony and public order, which the public authorities have an obligation to maintain, but censorship is no answer. It is for the members of the Fourth Estate themselves to collectively ensure that objectivity is promoted and sensationalism is curbed. It is for them to introspect how best they can serve our country and society and advance their well being."