భలే స్ఫూర్తి- బొల్లినేని వెంకట్

(జర్నలిస్టు మిత్రులతో లంచ్ -1)

చేరిన ఉద్యోగంలో బుద్ధిగా పనిచేసి అక్కడే రిటైర్ కావడం ఒక పద్ధతి. ఒకే ఉద్యోగంలో డక్కామొక్కీలు తిని ఎదగడం ఒక మంచి విషయం. అట్లా కాకుండా...

"వాట్ నెక్స్ట్"... అని తపించి కొత్త అవకాశం సృష్టించుకుని, అందిపుచ్చుకుని ముందుకు సాగిపోవడం ఇంకో పద్ధతి. కొత్త అవకాశం అంటే... కొత్త స్కిల్ సెట్, కొత్త అడుగు, కొత్త వాతావరణం, కొత్త మనుషులు. అందుకు ఎంతో శ్రమ, ధైర్యం, త్యాగం కావాలి. 

ఈ రెండో కేటగిరీకి చెందిన ప్రియ మిత్రుడు బొల్లినేని వెంకట్ అంటే నాకు ప్రత్యేకమైన అభిమానం. 1992 బ్యాచ్ మాదైతే, ఆ తర్వాత ఆరు నెలలకు మొదలైన బ్యాచ్ లో వెంకట్ ఉన్నాడు. మా రూమ్మేట్. తను సిటీ డెస్క్ లో చేసేవాడు. సివిల్స్ కు ప్రయత్నం చేసినట్లు గుర్తు. 

నిత్య సంచలన శీలి. తన ఆప్యాయత, ఓపిక, డ్రస్ సెన్స్, చెరగని చిరునవ్వు నాకు బాగా నచ్చేవి. 

తను రాసిన వ్యాసం లేదా వార్త, దానికి  చీఫ్ ఆఫ్ బ్యూరో స్పందన, డెస్క్ ఇంచార్జ్ ధోరణి... లాంటివి మేము మాట్లాడుకునేవారం. అప్పుడు మావి పసి హృదయాలు. బాగా కష్టపడి నాణ్యత పెంచుకుని, సామర్థ్యం నిరూపించుకోవాలని తపించే కాలం. ఆ ప్రయత్నంలో భుజం తట్టే వారికన్నా...మనసు గాయపరిచేవారు ఎక్కువగా ఉండేవారు. అలాంటి అనుభవాల వల్ల రూంకు వచ్చి ఏడవడం తప్ప మనము చేయగలిగింది ఏమీ లేదు. అట్లా మేము ఆ రోజు బాగా హర్ట్ అయితే...జరిగింది చెప్పుకుని... మనది తప్పా? ఆ వెధవలది తప్పా? అని తర్కించుకుని మనసు భారం తీర్చుకుని నిద్రపోయే వాళ్ళం. సీనియర్లు ఐడియాలను ప్రోత్సహించకుండా, మాటలతో కించపరిచిన సందర్భంలో ఒకరికొకరం ఓదార్చుకుని ఊరట పొందేవారం. 

వెంకట్, సత్య కుమార్, నేను కాస్త డబ్బు లోటు ఉన్నప్పుడు అన్నంలో గొడ్డుకారం, నిమ్మకాయనో, మజ్జిగ, పచ్చి మిరపకాయ, ఉల్లిగడ్డనో నంజుకునో తిన్న రోజులు బాగా గుర్తు. ఇంటి దగ్గరి నుంచి డబ్బు తెప్పించుకోకూడదని, ఎవ్వరినీ అప్పు అడగకూడదని మా  పట్టుదల. 

ఎప్పుడో తెల్లవారుఝామున వచ్చి...మా రివ్యూ సెషన్ అయ్యాక పడుకునే వెంకట్ ఉదయం 6 గంటలకల్లా మాయమయ్యేవాడు. ఎవరో ఫ్రెండ్స్ తో మాట్లాడడానికి పోతున్నానని చెప్పే వాడు. తర్వాత తెలిసింది... తన సీక్రెట్ ఆపరేషన్. 

తన వివాహం అయ్యాక కూడా మేము నవీన్ నగర్ లో ఉండేవాళ్ళం. నాకూ అప్పటికే పెళ్ళి అయ్యింది. మేము కలుసుకునే వాళ్ళం. వెంకట్ శ్రీమతి గారు బాగా మాట్లాడేవారు. 

పెళ్లి అయ్యాక...నవీన్ నగర్ టెలిఫోన్ బూత్ లో ఒక నోట్ బుక్ పెట్టుకుని ఎక్కువ సేపు ఎవరితోనే వెంకట్ మాట్లాడడం నేను చాలా సార్లు చూసాను. నిజానికి నాకు అది వింతగా అనిపించేది. అంత సేపు ఫారిన్ కాల్స్ లో ఉంటే డబ్బు ఆవిరి అవుతుందని నా భయం. తను అబ్రాడ్ లో ఉన్న ఫ్రెండ్స్ తో మాట్లాడేవాడు.

 వెంకట్ ఒక ఫైన్ మార్నింగ్ ఈనాడు వదిలి బహ్రెయిన్ లోనో, దుబాయ్ లోనో తేలాడు. ఒక కామర్స్ స్టూడెంట్... కంప్యూటర్ కోర్సులు చేసి ఐ టీ లోకి వెళ్ళడం, పైగా ఫారిన్ జాబ్ కొట్టడం 

నాకైతే వావ్ అనిపించింది. ఒంగోలు లో సాధారణ వ్యవసాయ కుటుంబం నుంచి వచ్చిన వెంకట్ స్వయంకృషితో మంచి స్థాయికి చేరుకోవడం గర్వకారణం. 

ఇప్పుడు ఒక 22 ఏళ్లుగా అమెరికాలో స్థిరపడ్డాడు.  తను సింగపూర్ లో ఉండగా నా తమ్ముడు కూడా అక్కడ పనిచేసేవాడు. వాళ్ళు అక్కడ కలిశారు. నేనా సమయంలో చెన్నై లో ఏషియన్ కాలేజ్ ఆఫ్ జర్నలిజం లో చదువుతున్నా. అప్పుడు టచ్ లోకి వచ్చిన గుర్తు. 

మధ్యలో రెండు, మూడు సార్లు ఫోన్ లో మాట్లాడుకున్నాం. వెంకట్ కు ఇద్దరు పిల్లలు. పెద్దమ్మాయి ఇండియాలోనే మెడిసిన్ చేస్తోంది. రెండో అమ్మాయి... యూ ఎస్ లో కాలేజీ లో ఉంది. 

తను ఇండియా వచ్చిన సందర్భంగా ముందుగా ఫోన్ లో మాట్లాడుకుని  గత శుక్రవారం (నవంబర్ 14, 2025) లంచ్ కు కలవాలని గట్టిగా అనుకున్నాం. కలిశాం. కూకట్ పల్లి హౌసింగ్ బోర్డులో ఉన్న సుబ్బయ్య గారి హోటల్ కు పోయాం.. తను వెజ్ ప్రిఫర్ చేసాడు కాబట్టి. తింటూ, తిన్నాక... ఎన్నో విషయాలు మాట్లాడుకున్నాం. కొన్ని ఐడియాలు పంచుకున్నాం. కుళ్ళు, కుతంత్రాలు లేని వెంకట్ చిరునవ్వు అప్పటి లాగానే స్వచ్ఛంగా ఉంది. అది అట్లానే ఉండాలని, ఆయన, ఆయన కుటుంబం సంతోషంగా ఉండాలని నేను కోరుకుంటున్నాను. 

ఆత్మీయ జర్నలిస్ట్ మిత్రులతో లంచ్ కార్యక్రమం వెంకట్ తో మొదలయ్యింది. త్వరలో ఇంకో మిత్రుడిని కలిసి, తిని, ఆ అనుభవాలు పంచుకుంటా. అప్పటిదాకా సెలవ్. 

-S Ramu