కిరాతకపు టీచర్లారా...మా పూవులను చిదిమేస్తారా?

చిన్నప్పుడు స్కూల్లో ఇంగ్లిషు, లెక్కల టీచర్ల వల్ల నేను ఎంత నరకం అనుభవించానో, జీవితంలో ఎంత కోల్పోయానో....నిన్న చెన్నై లో స్కూలు క్లాసు గదిలో ఒక స్టూడెంట్ చేతిలో హత్యకు గురైన టీచర్ ఉదంతం గురించి పేపర్లో చదువుతుంటే గుర్తుకువచ్చాయి. పిల్లల జీవితంలో టీచర్లు, సార్ల కున్న ప్రాధాన్యాన్ని సమాజం, జనం సరిగా గుర్తించలేదని, ఇది మున్ముందు మరిన్ని ప్రమాదాలు తేబోతున్నదని నాకు గట్టిగా అనిపిస్తున్నది.

నేను ఖమ్మం జిల్లా రెబ్బవరం గ్రామంలో ఏడో తరగతి దాకా, తర్వాత వైరాలో పది దాకా చదివాను. మా ఇంగ్లిషు సారు పేరు పాండురంగారావు గారు. రెబ్బవరం పక్కనే ఉన్న మా అమ్మమ్మ గారి ఊరు గొల్లపూడి నుంచి వచ్చి ఆయన పాఠాలు చెప్పేవారు. తమ గ్రామంలో పోలీస్ పటేల్ గా పనిచేసి చనిపోయిన మా తాతయ్య గారంటే ఆయనకు ఎందుకో గౌరవం, కోపం ఉండేవి. నాకు తెలిసి మా తాతకు మంచి పేరుంది. జనాలు పోలీసుల జులుంకు గురికాకుండా, పేదల పట్ల సానుభూతితో ఉండేవారు. రజాకార్లు దాడికి వస్తున్నారని తెలిసి పొరుగున ఉన్న కృష్ణా జిల్లాకు వెళ్లి తలదాచుకున్నారు.

నాకు చిన్నప్పుడు రెబ్బవరంలో ట్యూషన్ చెప్పిన కుసుమ మేడమ్ వల్ల ఇంగ్లిషు పట్ల చాలా ఆసక్తి ఉండేది. ఈ పాండురంగారావు చేతిలో పడిన తర్వాత నా బతుకు బస్టాండయింది. దరిద్రుడు రోజూ క్లాసులో తిట్టే వాడు. మా తాత ప్రస్తావన తెచ్చేవాడు. వాడు అడిగిన ప్రశ్నకు సమాధానం చెప్పకపోతే చెయ్యిని దొప్ప లాగా ముడిచి ఒంగబెట్టి వీపు మీద  కొట్టేవాడు....చాలా కసిగా. అందుకే వాడికి "దొప్పడ రంగారావు" అని పిల్లలు ముద్దుపేరు పెట్టారు. శ్రద్ధగా పాఠం విననిచ్చేవాడు కాదు, మధ్యలో దేని గురించి అడిగి కొడతాడో అని వణికి చచ్చేవాడిని. పైగా ఒక క్రీడాకారుడిగా, మంచి స్పీకర్ గా, నటుడిగా ఒక గుర్తింపు ఉన్న నాకు దప్పడ రంగారావు ధోరణి అస్సలు మింగుడుపడేది కాదు. అందుకే సాధ్యమైనంత మేర వాడి క్లాసు ఎగ్గొట్టే వాడిని. దాంతో ఇంగ్లిషు చంకనాకి పోయింది, నేను బేవార్సుగా మిగిలాను కొత్తగూడెంలో ఒక మిత్రుడు దొరికేవరకూ.

చెన్నైలో పిల్లవాడు టీచర్ మీద చేసిన అఘాయిత్యం దప్పడ రంగారావు మీద చేయాలని నేను చాలా సార్లు అనుకున్నాను. వాడి వల్ల నా జీవితం దెబ్బతింటున్నదని నాకు అపుడే తెలుసు. చాలా సార్లు ఫిర్యాదు చేసినా ఇంట్లో వాళ్లు  పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. అందుకే, వాడు స్కూటర్ మీద వైరా నుంచి గొల్లపూడి వెళుతున్నపుడు మధ్యలో రోడ్డుకు అటూ ఇటూ ఉన్న రెండు చెట్లకు కనిపించని ఒక వైరొకటి అడ్డంగా కట్టి దానికి తట్టుకుని వాడుపడిపోగానే తల మీద పెద్ద బండరాయి వేసి చంపి...మర్నాడు ఏమీ తెలియని వాడిలా స్కూలుకు వెళ్లాలని నాకు చాలా సార్లు అనిపించింది. అప్పట్లో వచ్చిన ఏదో సినిమాలో ఒక హత్య అలాగే జరిగింది మరి. అదీ మరీ బాగోలేదు కాబట్టి, వాడి బండి టైరుకు దబ్బనంతో పంక్చర్ చేసి వాడిని ఇబ్బంది పెట్టాలని అనిపించేది కానీ దొరికితే పరువుపోతుందని, శిక్ష పడుతుందని ఆగిపోయాను. ఒక టీచర్ నా జీవితాన్ని మార్చేశాడు. నేను ఆ దెబ్బ నుంచి కోలుకోవడానికి చాలా టైం పట్టింది.

ఇంకొక నికృష్టపు సారు రెబ్బవరం ప్రభుత్వ పాఠశాలలో లెక్కల సారు సోమనర్సయ్య గారు. వాడికి కోపం వస్తే జస్టర్ ముండా కొడకా అని తిట్టే వాడు. నేను పశువుల డాక్టర్ గారి అబ్బాయిని కాబట్టి, క్లాసు ఫస్టు కాబట్టి నాకు పెద్దగా తిట్లు గట్రా ఉండేవి కావు. కానీ ఆ సారు దగ్గరు ఒక తుపాకీ ఉండేది. సాయంత్రం కాగానే ఒకరిద్దరు స్టూడెంట్స్ ను తీసుకుని బైటికి వెళ్లే వాడు. ఆయన పిట్టలను గురిచూసి కాల్చితే...చచ్చి కిందపడిన పిట్టలను ఏరుకు రావడం ఆ పిల్లల పని. నన్ను ఒక రోజు తీసుకువెళ్లిన గుర్తు. ఆ రోజంతా నేను నిద్రపోలేకపోయాను. సారు వారి ఈ మారణకాండను ఆపే వారెవరూ లేరా అని చాలా బాధపడేవాడిని. ఎందుకో మా నాన్నకు తెలిసినా దాన్ని పట్టించుకోలేదు. 

ఇదిలా ఉండగా, మా రెబ్బవరం గ్రామానికి రేషన్ షాపు మా అమ్మమ్మ గారి ఊరైన గొల్లపూడిలో ఉండేది. రేషన్ కార్డు మీద పంచదార తెచ్చేపని (ఆరో తరగతిలో అనుకుంటా) నాకు అప్పగించాడాయన. రేషన్ కార్డు, డబ్బు చెల్లింపు బాధ్యత నాది. మోసే బాధ్యత చాకలి వెంకటేశ్వర్లు ది (పాపం...వాళ్లు బట్టలు ఉతుకుతారు కాబట్టి ఆ పేరుతోనే వాడిని పిలిచేవారు).
కాల్వగట్టు మీద పొలాల మధ్య గుండా ఒక రెండు మూడు కిలోమీటర్లు నడిచివెళ్లి చక్కెర తెచ్చే బాధ్యత మా ఇద్దరిదీ. దరిద్రుడు...స్కూలు టైమ్ లోనే ఆ పనికి పంపాడు. అంతా బాగానే అయింది కానీ ఇంకాసేపటికి సార్ ఇంటికి వస్తామనగా మా వెంకటేశ్వర్లు నెత్తిమీద ఉన్న చక్కెర సంచీ జారి కిందపడింది. అపుడు వెంకటేశ్వర్లు పడిన కంగారు, వాడి మొహంలో వెర్రిభయం నాకు ఇప్పటికీ గుర్తు. "భయపడకు...ఇది నీ ఒక్కడి తప్పు కింద కాకుండా ఇద్దరం కలిసి చేసిన తప్పుగా చెబుదామ"ని ఒకసారి అసలు "ఇది కింద పడ్డట్టే చెప్పకుండా ఉంటే పోలా" అని మరొకసారి అనుకున్నాం. ప్లాన్ బీ అమలు చేయడంలో భాగంగా కింద పడిన చక్కెరను జాగ్రత్తగా సంచీలోకి ఎత్తాం. దాన్ని సార్ ఇంటికి చేర్చి స్కూలుకు పోయాం. 

అప్పుడు సారు మా క్లాసులో ఉన్నారు. చక్కెర తెచ్చామన్న విషయం చెప్పగానే..."వెరీ గుడ్...చూడండ్రా వీళ్లు చెప్పిన పని జాగ్రత్తగా చేసుకొచ్చారు...డాక్టర్ గారి అబ్బాయి చాకు..." అని సారు కితాబు ఇవ్వగా నేనూ వెంకటేశ్వర్లు ఒకరి మొహం ఒకరం బెరుకు బెరుగ్గా చూసుకున్నదీ నాకు ఇప్పటికీ గుర్తే.
సరే...క్లాసు అయింది. సార్ ఇంటికి వెళ్లాడు. చక్కెర రంగు తేడా ఉండటంతో విషయం కనిపెట్టాడు. మర్నాడు...క్లాసుకు రాగానే..."ఏర్రా...ఆ జెస్టర్ ముండాకొడుకుల"ని మా గురించి వాకబు చేశాడు. సార్ కనుక్కోలేదని గట్టిగా నమ్మి క్లాసుకు వచ్చిన మేము అణుబాంబు మీద పడినట్టు ఉలిక్కిపడి...లేచి తప్పు ఒప్పుకున్నాం. ఒప్పందం ప్రకారం...తప్పు ఇద్దరిదీ అని చెప్పాం. ఇక ఆ రోజు నుంచి క్లాసులో నరకం ప్రారంభమయింది. రోజూ...జెస్టర్ ముండాకొడుకులంటూ తిట్టి పాఠం మొదలు పెట్టేవాడు కఠినాత్ముడు. ఈ అవమానం భరించలేక నేనూ వెంకటేశ్వర్లు...లెక్కల క్లాసు ఎగ్గొట్టి ఊరికి దగ్గర్లో రోడ్డుపక్క చెట్ల మీద గిన్నెకాయలు రాళ్లతో కొట్టి తినేవాళ్లం. అలా లెక్కలూ మఠాష్. నేను పదో తరగతి లెక్కల సబ్జెక్టులో ఎలా పాసయ్యానో చెబితే మీరు ఆశ్యర్యపోతారు.
 డాక్టర్ కావాలని మా అమ్మ కన్న కలలు, అయితీరతానని చిన్నపుడు నేనిచ్చిన మాట...ఈ దరిద్రుల వల్ల సఫలం కాలేదని నా నమ్మకం. లెక్కల్లో వీక్ అయి పోవడంతో మిగిలిన సబ్జెక్టులూ గుండె ధైర్యంతో చేయలేక...ఎంసెట్ లో కొన్ని వేల ర్యాంకులు వచ్చి సీటు రాకుండా పోయింది. ఈ విధంగా స్కూలు టీచర్ల ప్రభావంతో ఎంతో కోల్పోయిన నేను కొన్ని గుణపాఠాలు నేర్చుకున్నాను.


1) నా కూతురు, కొడుకుతో టీచర్ల గురించి వాకబు చేస్తాను. ఎవరైనా హర్ట్ చేస్తుంటే వెంటనే స్పందిస్తాను. నల్గొండలో ఒక తెలుగు సారు మా అమ్మాయిని కొడితే చెయ్యి వాచింది. నేను స్కూలుకు వెళ్లి వాడికిచ్చిన డోసు వాడికి జీవితంలో గుర్తుంటుంది. వాడి చెంప పగలగొట్టబోయి తమాయించుకుని ఆగాను...మనసు గట్టిగా చెప్పడంతో. ఇంకెవర్నీ కొట్టవద్దని వాడిని ప్రాధేయపడుతూ...ఒక గంట పాటు నేను ఏడిస్తే ప్రిన్సిపాల్ కంగారుపడ్డాడు. అలాగే ఆటల కారణంగా ఫిదెల్ అప్పుడప్పుడూ మాత్రమే స్కూలుకు వెళ్లాడా మధ్యన. ఒక టీచర్ "నువ్వేమైనా వీ.ఐ.పీ.వా..." అని అడిగి కించపరచడం మొదలు పెట్టింది. ఆమెనూ జాగ్రత్తగా సెట్ చేశాను. మొన్నటికి మొన్న నా స్నేహితుడి కొడుకును లెక్కల టీచర్ కొడితే...గౌతమ్ మోడల్ స్కూల్ ప్రిన్సిపల్ కు ఫోన్ చేసి..పేపర్ వాళ్లు మీ టీచర్ కిరాతకత్వం గురించి అడుగుతున్నారని అబద్ధంతో బెదిరించాను
2) దాదాపు ట్రబుల్ సమ్ టీచర్లందరినీ కలిసి...నాకు మార్కులు వద్దనీ, మా పిల్లలకు జీవితపు విలవలు నేర్పండనీ, సృజనాత్మకతను చంపవద్దని చాలా పకడ్బందీగా చెప్పివస్తాను. మన కమ్యూనికేషన్ ఎలా ఉండాలంటే...అటు టీచర్ హర్ట్ కాకుండా, ఇటు మన వార్డ్ బలికాకుండా ఉండాలి. చాలా కసరత్తు అవసరం.
3) గురుదేవో భవ..., దండం దశగుణం భవేత్..అనే సొల్లు సామెతలు నమ్మకండి. ఇవి కలికాలానికి అతకని మాటలు. ఎవరైనా సార్ లేదా టీచర్ పిల్లల మీద చేయి చేసుకుంటే వెంటనే స్పందించండి. కంప్లయింట్ చేయడం వల్ల మిగిలిన టీచర్లు గ్యాంగప్ అవుతారు కాబట్టి స్వయంగా వెళ్లి నేరుగా ఆ కిరాతకులతోనే మాట్టాడటం ఉత్తమం
4)  హత్యలు, ఆత్మ హత్యలు వాటిలో రకాల గురించి మన టీవీలూ ఛానళ్లు పదేళ్ల వయస్సు దాటిని ప్రతొక్కరికీ నేర్పాయి. ఏ క్షణంలో ఏమవుతుందో తెలియదు కాబట్టి...పిల్లల ప్రవర్తనను జాగ్రత్తగా గమనించాలి. పిల్లలు బాగా డిస్ట్రబ్డ్ గా అనిపిస్తే...ఆ రోజు స్కూలు మాన్పించటం ఉత్తమం. పిల్లలు హాయిగా ఇంట్లో ఉండి నిద్రపోతే ఎంతో రిఫ్రష్ అవుతారు. మనతో మనసు విప్పి మాట్టాడతారు.

5) స్కూలుకు పోతేనే చదువు వస్తుందని అనుకోవడం మన మూర్ఖత్వం. తల్లో తండ్రో జాగ్రత్తగా పాఠాలు చెప్పినా చాలు. లేదా కథలు చెప్పినా పర్వాలేదు. 
6) బందులు జరగాలి మళ్లీ మళ్లీ...అని పిల్లలు అనుకుంటున్నారంటే వారి మీద ఏదో ఒత్తిడి పనిచేస్తున్నదనే అర్ధం. ఒక ఫ్రెండ్ లా వారితో మాట్టాడితే...వాళ్లు ఎన్నో చక్కని విషయాలు చెబుతారు. చదువు ప్రాధాన్యం చెబుతూనే వారు ఒత్తిడికి గురికాకుండా చూసుకోవడం ఇవ్వాళ ప్రతి పేరెంట్ విధి.
 7) టీచర్లారా...మీ  వ్యక్తిగత జీవితంలో కంగాళీతనంతో వచ్చిన నిస్పృహను పిల్లల మీద తీర్చుకోవాలని అనుకోకండి. A tap on their back works wonders. 


ఇప్పటికే ఓవరయింది. ఉంటాను. చెన్నైలో టీచర్ ను కిరాతకంగా చంపిన పిల్లవాడిని కలిసి కాసేపు మాట్టాడాలని నా మనస్సు కోరుకుంటోంది. బిడ్డడు...ఎంత నిస్పృహతో ఆ పనిచేశాడో కదా!